Kiedy człowiek utknie na mieliźnie melancholii, wtedy jest mu bardzo trudno wrócić na pełne morze życia.
Bizancja giną od podpalania ich pochodnią niepamięci.
Piórkowa lekkość życia wcześniej czy później zmusza człowieka do wyrzutów sumienia.
Wysokie drzewa często mają z wiatrem na pieńku.
Żeby odpadła z duszy rdza przeżartych tęsknot, przeważnie wystarczy dotknięcie czyjejś dłoni.
Człowieka uczłowiecza dostrzeżenie odwrotności soboistnienia.
Każdy bałwan wcześniej czy później ma swoją wiosnę.
Po pożarze czułego serca przeważnie zostaje tylko trochę sadzy i trochę liszajów smutku.
I anioły potrzebują czasem czułości.
Gdzie można znaleźć piękno? W dmuchawcach dziecięcej wyobraźni.
Rzadko kto zna definicję obietnicy.
Życie, jakie by nie było, zawsze w odczuciu człowieka będzie niedokończone, pełne niepokoju – powiewu szarpiącego nadziejami, wywołującego burze piaskowych pragnień.
Niedojrzałość jest zawsze kwaśna, bo mało jest w niej światła.
Jedni ludzie żyją w blasku życia, inni w jego odblasku.
Niekiedy w pustce można odnaleźć pełnię.
Na kamiennej podstawie wyrastają przeważnie iglaste myśli.
Wszystko płynie i stoi zarazem – oto istota świata.
Z samego patrzenia na świat może wynikać tylko przeżycie estetyczne.
Kolce zawsze rosną na boki, nigdy ku górze – na górze rośnie kwiat.
Jeden z najpiękniejszych zapachów to zapach żywicy wiary.
Perła mądrości rodzi się w małży samotności.
Alfa to pełne trudu przekształcenie omegi.
Każdy człowiek powinien mieć w swojej duszy pracownię artysty.
Pięknie wygląda człowiek, kiedy jego czoło jest skupione, a usta nie są napięte.
Od ostu do ostu – oto życie motyla.
Komentarze